Κι αντί να γράφεις μουσική μασάς οδοντογλυφίδες ή στραβώνεις μπατονέτες. Και αντί να ψάχνεις το σήμερα, κολλάς στο χθες. Και τι θα γίνει αν μια μέρα αλλάξουν τα πάντα, όπως σήμερα ας πούμε?
Τι θα συμβεί αν ο ήχος του βουΐσματος είναι διαφορετικός από άλλες φορές? Ποιός θα αναρρωτηθεί όταν διαβάσει ένα μήνυμα διαφορετικό από τα άλλα?
Μη ρωτάς άλλο... "Σταμάτα" και "Φύγε"....
Κι αν τελικά φύγεις, να ξαναγυρίσεις ή μήπως όχι?
Κι αν γυρίσεις θα είναι κάτι εδώ ή μήπως θα έχει φύγει?
Κι αν είναι εδώ θα είναι δικό σου ή μήπως κάποιου άλλου?
Κι αν είναι δικό σου... Τι θα γίνει αύριο?
Θα ξαναρχίσουμε να αναρρωτιόμαστε?
Και από ότι φαίνεται το σπίτι θα έχει θέα θάλασσα. Και ο καινούργιος server θα έχει και καλή μνήμη. Εσυ όμως? θα θυμάσαι?
Σήμερα θα με ματώσεις λίγο παραπάνω... Ξεκίνησες με χάδι, έγινε χαστούκι... Το χαστούκι έγινε γροθιά... Η γροθιά, αγκωνιά... Και τώρα με μαχαιρώνεις... Η εν λόγω ακροβασία θέλει προσοχή! Θέλει σιγουριά και σταθερότητα, γιατί αν κάτι πάει στραβά και δεν πετύχει, μπορεί να φύγω μακριά...
Σου έκανε εντύπωση η ανθεκτικότητά μου, ο μη ρατσισμός μου, η υπομονή μου... Τι κι αν όλα τελειώσαν... "Νά μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι δρόμοι τρέχουν χιαστί..."
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου