H σημαία του Πολυτεχνείου

Η ΠΑΣΠ, το ΠΑΣΟΚ και η Βουλή των Ελλήνων, τσακώνονται για το ποιός θα κρατήσει τη σημαία του Πολυτεχνείου!!!

Και καλά η Βουλή, η ΠΑΣΠ με ποιό δικαίωμα κρατάει ακόμα τη σημαία αυτών που έκαναν κάποτε το εντελώς αντίθετο από αυτό που κάνουν σήμερα οι "πολύχρωμοι" """"""συνδικαλιστές"""""";;; ή ακόμα καλύτερα συν(ένοχοι)διχα(στές)ληστές (το "πολύχρωμοι" παραμένει ως έχει!)!

Κάποιοι αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους για μια ιδέα... Για τη σημερινή ελευθερία που κανένας σύγχρονος δεν εκτιμά... Εσείς που ξεφυτρώσατε;;;

Δεν θα σχολίαζα το ζήτημα, γιατί τα σύμβολα για μένα δεν έχουν καμμία σημασία όποιος θυμάται και τιμά επειδή το νιώθει, δεν χρειάζεται ενθύμια!

Όμως έτριζαν τα κόκκαλα του Διομήδη και με ξύπνησαν...

Παπάκι στη μπανιέρα...

"Το 'παπάκι στη μπανιέρα' είναι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που μυρίζει χαρτί..." όπως μας λένε και οι επιμελητές του.

Μια διμηνιαία έκδοση για τους παιδικοβιβλιόφιλους κάθε ηλικίας, αξίζει να το δείτε!!!

(Δώστε βάρος στις διαφημίσεις! Εμένα μου φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες!)

Σε αυτή την e-έκδοση μας καλωσορίζουν οι:

Ελένη Κατσαμά: Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1973. Σπούδασε δημοσιογραφία και θέατρο. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1997 με την έκδοση του βιβλίου της "Σαν τα χελιδόνια", το οποίο είχε ήδη αποσπάσει, από το 1994, το 1ο βραβείο της Ένωσης Συγγραφέων - Εικονογράφων Παιδικού - Εφηβικού Βιβλίου. Από τα χελιδόνια πέταξε στα σύννεφα, όταν την ίδια χρονιά εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων "Τα σύννεφα κανείς δεν πρέπει να τα παίρνει στα σοβαρά", για να προσγειωθεί τον Δεκέμβριο του 2003 στους "Ωραίους γκρεμούς", το πρώτο μυθιστόρημά της, από το οποίο έμαθε ότι οι γκρεμοί είναι ωραίοι μόνον όταν τους προσπερνάς. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και περιοδικά και εργάστηκε στον εκδοτικό χώρο. Έχει γράψει σενάρια για ταινίες μικρού μήκους και πλάθει σενάρια γενικότερα. Μερικά από αυτά αποτελούν την καινούργια της δουλειά, τη συλλογή διηγημάτων "Χάδι στη ράχη ψαριού".

Μυρτώ Δεληβοριά: Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής και ελευθέρου σχεδίου στα φροντιστήρια του Ηλία Σάλαρη και του Τάσου Ρήγα από το 1990 ως το1994. Mαθήματα ψηφιδωτού με τον Βράνκο Πόποβιτς στο Αλσος Γραμμάτων και Τεχνών στην Πλάκα 1994-1995. Mαθήματα για τα προγράμματα γραφιστικής Photoshop, Corel Draw, Illustrator, Quark Express στα ΑΚΜΗ Training στην Αθήνα 2001 - 2002. Εργάζεται ως ζωγράφος και εικονογράφος σε έντυπα.

Αντώνης Παπαθεοδούλου: Γεννήθηκε το 1977 στον Πειραιά. Σπούδασε 3D Animation στη σχολή Parsers στην Αθήνα και μυήθηκε στα μυστικά του κινουμένου σχεδίου με παραδοσιακές τεχνικές στη σχολή 9zeros στη Βαρκελώνη. Εγκατέλειψε στο πτυχίο τις σπουδές του στη Γεωλογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να σπουδάσει Ισπανική Φιλολογία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Δουλεύει στη διαφήμιση και του αρέσει να διαβάζει, να γράφει και να μεταφράζει βιβλία για παιδιά (του αρέσει και να τα εικονογραφεί αλλά είναι άσχετος). Το τραγούδι του «Η Πολυβία, μια παντόφλα που απεχθάνεται τη βία», βραβεύτηκε το 2004 στο διαγωνισμό παιδικού τραγουδιού «Άρση Φωνών» της ορχήστρας των χρωμάτων και τα βιβλία του «Το Παρανομύθι» και «ο Μάγος του Όζοντος» ήταν στις μικρές λίστες για τα βραβεία του περιοδικού Διαβάζω και τα Κρατικά Βραβεία Παιδικού Βιβλίου το 2006 αντίστοιχα. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου (ΙΒΒΥ) και έχει συνεργαστεί για τη διοργάνωση εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων για το παιδικό βιβλίο με εκδότες, σχολεία, βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα, με το περιοδικό Kid’s fun, το Κέντρο Λογοτεχνών και Μεταφραστών Ρόδου, το Μουσείο Ηρακλειδών και το Ελληνικό Παιδικό Μουσείο.


Από τους "Μπρος - Πίσω" εμπλεκόμενους, Καλή σας επιτυχία!!!

Η Μοναξιά της φυλακής μας

Κι εκεί που πίστευα ότι ο προγραμματισμός είχε βάλει στην άκρη τη δημιουργικότητα, βρέθηκα κι εγώ ακροατής ενός μεγάλου γεγονότος...

Μια συναυλία για ένα μοναδικό σκοπό. Μια κραυγή αγωνίας και συμπαράστασης. Με δημιουργούς και καλλιτέχνες που βάζουν στην άκρη τα προσωπικά για την ενίσχυση ενός μεγάλου και πέρα ως πέρα δίκαιου. Ενός αγώνα φυλακισμένων που ξέρουν να ζουν ελεύθερα και να αντιστέκονται.

Στο άνοιγμα η Δανάη, μόνη μ'ένα πιάνο... Έπειτα οι ΕΛ ΕΛ ΕΦ που με μια αρχαία πολεμική κραυγή ξύπνησαν τους "από κάτω"... Στη συνέχεια Locomondo, παρά το διάλλειμα του συγκροτήματος, δυο αντιπροσωπευτική εκπρόσωποι ηταν εκεί... Ο Φοίβος Δεληβοριάς με μια κιθάρα κι ένα κόντρα μπάσσο, "γυμνά" αλλά δυναμικά έδωσε το δικό του μήνυμα τραγουδώντας μεταξύ άλλων και Άκη Πάνου... Ο Παύλος Παυλίδης από τα Ξύλινα Σπαθιά, που συνεργάστηκε για πρώτη φορά με έναν ντράμμερ που γνώρισε στο κοινό, με ιδιαίτερη επιτυχία θα έλεγα!!! Οι magic de spell που ταρακούνησαν το πλήθος... Ο Μανώλης Φάμελλος με μια κιθάρα κι ένα ηλεκτρικό πιάνο... Κι άλλοι πολλοί γνωστοί και άγνωστοι...

Τα μηνύματα συμπαράστασης πολλά... Από το Γιάννη Αγγελάκα, παιδιά φυλακισμένα, νέους φυλακισμένους, μεγάλους φυλακισμένους, γυναίκες και άντρες, 4805 απεργούς πείνας, 20 που στην κυριολεξία έραψαν το στόμα τους... Κι από κάτω εμείς!

Νέοι και νέες, φρικιά, κουστουμαρισμένοι, όμορφοι και άσχημοι, αριστεροί και δεξιοί, μελωδικοί και παράφωνοι, μα όλοι ενωμένοι... Για κάτι άγνωστο για όλους μα τόσο σημαντικό για μας...

Ένα μήνυμα μου έμεινε πολύ έντονα... Η λέξη "βιτρίνα" στο μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη...
Όλα είναι μια βιτρίνα έλεγε "βουλή, κράτος, πολιτικοί...... καλλιτέχνες". Ελπίζω απλά όσοι ήμασταν εκεί, καλλιτέχνες και κοινό να μην μείνουμε μέσα στη βιτρίνα.

Οι φυλακισμένοι έχουν λίγα μέσα για τον αγώνα τους, εμείς "οι απ' έξω" έχουμε πολλά. Ας τα χρησιμοποιήσουμε όλα! Ας μη σιωπήσουμε... Ας μην πάψουμε να ενοχλούμε...

Once upon a time...

Μια φορά κι έναν καιρό όλα ήταν καλά... Δεν υπήρχαν προβλήματα ούτε αλληλεπιδραστικά μπλεξίματα. Κι έπειτα ήρθαν τα ωραία, εκείνα τα περίεργα. Ξέρετε για ποιά λέω, αυτά. Κάποτε τα άσχημα ήταν απλά παρελθόν και τα όμορφα δεν είχαν έρθει ακόμα. Τώρα που έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή ξέρετε τώρα τι εννοώ...
Κι ύστερα ξεπρόβαλε η Ύδρα.. με ότι αυτό συνεπάγεται!!! (αν καταλάβατε κάτι από αυτό το post, εξηγήστε το και σε μένα... :) )

Τα Μπρος - Πίσω...

Και ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση ο χρόνος σταμάτησε να μετρά... Και βρέθηκα παθητικός ακροατής άγνωστων ακουσμάτων. Και οι μύγες έπαψαν να μπαίνουν στο σπίτι και να βουίζουν ενοχλητικά. Πλέον τίποτα δεν ενοχλεί όπως και τίποτα δεν είναι πια στη θέση του. Τίποτα δε μοιάζει με αυτό που είχαμε. Τίποτα.

Η βροχή μπορεί να σταμάτησε μα η σκέψη δε λέει να σταματήσει. Ο αέρας φυσάει πιο δυνατά κι εσύ απλά κρυώνεις. Οι ορθολογιστές πληροφορικάριοι κι οι ονειροπόλοι αστρονόμοι δεν είναι πια εδώ. Ένα κύμα μετανάστευσης χωρίς προορισμό κι εσύ ο παθητικός θεατής. Τραγούδια που έλεγες κλαψιάρικα, γεμίζουν λίστες.

Κι ο χρόνος ξαναρχίζει να μετρά με πιο γρήγορο ρυθμό, για μια δυο μέρες.. Ίσα ίσα για να προλάβεις να πεις δυο λέξεις. Μα τι να πρωτοπείς... "Σ' ευχαριστώ"; "Αντίο"; "Μη φεύγεις"; "Μείνε εδώ"; Και τι νόημα να έχει πια η παρουσία όταν η ουσία έχει κλειδωθεί στα σφραγισμένα μπαούλα της μνήμης; Και λοιπόν; Ποιός λες να ασχοληθεί μαζί μας.. Το ρολόι δε σταματά ακόμα κι αν βγάλεις τις μπαταρίες. Κι εσύ δε σκέφτεσαι.. Δε σκέφτεσαι τίποτα.. Ούτε γιορτές, ούτε ταξίδια, ούτε υποσχέσεις, ούτε σπουδάγματα, ούτε δουλειά, ούτε επιστήμες, νιώθεις ένα μυαλό σουρωτήρι να περνοδιαβαίνει σε ένα απέραντο κενό. Κι όταν τον καφέ τον πίνεις σκέτο, δεν μπορείς να τον κάνεις πιο πικρό.

Κι ήρθε η ώρα να φύγουμε.. Έλα μάζεψε τα παιχνίδια σου.. Μας περιμένουν.. Ποιοί; Οι νέοι μας δρόμοι.. Μπορεί να είναι παράλληλοι.. Μπορεί να είναι στην ίδια πολιτεία.. Μπορεί και σε διαφορετική.. Μα σίγουρα δεν θα είναι πια ο ένας δίπλα στον άλλο...

Καληνύχτα... Και καλή βάρδια...

Και τώρα πια...

Είδα και πάλι το Μηνά τον καστανά,
κατσούφη στην ίδια γωνιά, απ' το ρολόι δυο στενά
ήταν πρωί κι όλοι πηγαίναν στη δουλειά...

Ο Παντελής ο ρολογάς, ο παντοπώλης ο Θωμάς
και ο κυρ-Γιάννης ο ασπριντζής της γειτονιάς...

Πιο δίπλα ο οδηγός του τραμ
ξεδίψαγε μ'ένα ταμ-ταμ
κι ο Θανασάκης ο μικρός
λούστρος μεγάλος και τρανός...

Είδα τα πάντα και τώρα γύρισα πίσω,
κάτι με έφερε πίσω να σας θυμίσω
πως κάπου εκεί η ιστορία τελειώνει
κι είναι δική μας η γενιά που την παγώνει...

Και τωρα πια κάποιο δικό μας εγγόνι
που δε λερώνει ούτε δαγκώνει
σε μια γωνιά μονάχο του ρουφάει σκόνη...
Είναι η γωνιά που κάποτε ήταν του Μηνά του καστανά
που τώρα πια μπροστά της το τραμ δεν περνά...

Οι τοίχοι μαύροι
τους μουτζουρώσαν δυο "γαύροι"
ένα λευκό παντοπωλείο, μπροστά μου γκρεμίσαν
και τα ρολόγια τώρα πια σταματήσαν...

Κι εγώ κοιτάζω από ένα αρχαίο μπαλκόνι
το δικό σας το εγγόνι με τη σκόνη...
Αναρωτήθηκα ποιός να 'ναι άραγε αυτός
κι απάντησε ο Θανασάκης ο μικρός...

Αυτό το πράγμα εδώ τ' αφιερώνω
σ' όσους γνωρίζουν τι λέω
ή σ' όσους νιώσανε πόνο
κι απ' τη γενιά μου "μια μεγάλη συγνώμη"
εγώ σας έδωσα μονάχα μια γνώμη...

With or without you???

No budget Story...

Απλά δεν έχω λόγια... Ήθελα να το γράψω καιρό... Αλλά "κάλλιο αργά παρά αργότερα"!

Ελλάς - Μια δυαδική Προσέγγιση της χώρας...

"Ελλάς η χώρα των 2 ταχυτήτων, της νεκράς και της όπισθεν" έλεγε κάποτε ο χάρυ κλυνν...

Μα βλέποντας σημειολογικά τη λέξη "ΕΛΛΑΣ", μου θυμίζει "ΕΛΑΚ"(Ελεύθερο Λογισμικό Ανοιχτού Κώδικα), δυστυχώς όμως μόνο στην εμφάνιση υπάρχουν κοινά στοιχεία...

Αυτή η ανάρτηση δημοσιεύεται με αφορμή μια κουβέντα που είχαμε χθες με τον φίλο Π. Στην αρχή λοιπόν μιλούσαμε περί Πληροφορικής και Λειτουργικών Συστημάτων. Εκείνος ένθερμος υποστηρικτής του Mac OS κι εγώ, όπως πιθανόν να έχετε καταλάβει, φανατικός πιγκουΐνος που σημαίνει Linux for EVER! Κι εκεί που δεν το περιμέναμε και χωρίς να το καταλάβουμε καν η συζήτηση μεταπήδησε στο πολίτευμα και στις κυβερνητικές τακτικές (εκ των πραγμάτων "κλισε", που συνήθως εμφανίζεται με την παρουσία μπύρας - ποτού - παρέας).

Αν λοιπόν προσεγγίσουμε την κατάσταση της Ελλάδας σαν ένα ολοκληρωμένο κλειστό σύστημα, τι λειτουργικό θα είχε και με ποιές επεκτάσεις (όσον αφορά κυβέρνηση - πολίτες); Καταλήξαμε λοιπόν σε γενικές γραμμές ότι σήμερα εφαρμόζεται το μοντέλο Client-Server με τους πολίτες σε επίπεδο "πελάτη" και την κυβέρνηση σε επίπεδο "διακομιστή - εξυπηρετητή". Οι πολίτες κατά μεγάλο ποσοστό χρησιμοποιούν στα τερματικά τους "Windows 9x", ενώ η κυβέρνηση έχει στήσει server σε "Windows 3.1". Όπως είναι ξεκάθαρο ο όρος "blue screen of death" αποτελεί τη σύγχρονη καθημερινότητα και γενικότερα η χώρα "δεν αποκρίνεται". Κάθε πρωί, κάθε έλληνας ξυπνά με ένα "error" κάθε φορά μεγαλύτερο από το προηγούμενο. Τα σαββατοκύριακα, λόγω του ότι έχει περισσότερο χρόνο για να σκεφτεί βαράει και ένα "fatal error" έτσι για αλλαγή. Η κυβέρνηση παρουσιάζει μεταρρυθμίσεις ως "service packs". Φυσικά αυτά τα "service packs" είναι περήφανοι και αντιπροσωπευτικότατοι κάτοχοι του όρου, δηλαδή φορούν τη χλαμίδα του "σωτήρα - διορθωτή - για ένα καλύτερο άυριο" και στην ουσία αποδεικνύονται "βάναυσοι - καταστροφείς - που οδηγούν σφεντόνα στο χθές". Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οι πολίτες οδηγούνται σε αλεπάλληλες "επαναφορές συστήματος". Επίσης, αναρρωτιούνται αν όντως άκουσαν καλά, σου λέει δεν είναι δυνατόν οι μεταρρυθμίσεις να είναι όλες απαράδεκτες, κάποιο καλό σημείο θα υπάρχει... και θέτοντας σε λειτουργία το πρωτόκολλο "GO BACK N" καταλήγουν για μια ακόμη φορά σε άτοπο!

Τίθεται το θέμα της προσαρμογής στις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φυσικά πως αλλιώς θα μπορούσα να την παρομοιάσω.... Η ίδια η "Microsoft"!!!

Αλλά για να μη φανούμε άδικοι, ας εξετάσουμε και την άλλη πλευρά! Έστω ότι η διακυβέρνηση γινόταν με Linux, ποιοί πολίτες θα ήταν σε θέση να δεχτούν επαναστατικές αλλαγές προς δικό τους όφελος? Ελάχιστοι... Διότι οι περισσότεροι δεν θα καταλάβαιναν τι συμβαίνει γύρω τους!

Εν κατακλείδι... Το μοντέλο "Κυβέρνηση - Πολίτες", με οποιοδήποτε λειτουργικό, δεν αποδίδει στους έλληνες! Το πρόβλημα είναι στο hardware!

Παιχνίδια Εμπιστοσύνης

"Και όταν ο μικρός Γιάννης έτριψε το μαγικό λυχνάρι, το τζίνι του είπε έχεις τρεις επιθυμίες - εμπιστέψου με..." Όμως το τζίνι είχε ήδη πιεί πολύ... Είχε πιεί μεγάλη ποσότητα "τίποτα" κι έτσι ο μικρός Γιάννης ζωγράφισε στο πρόσωπό του τη λέξη "γιατί;", και συνέχισε να παίζει με τα playmobil του.

Κι εκείνη η αποτυχημένη έκδοση "γάτας" είπε στο μικρό καναρίνι, κάνε μου αυτή τη χάρη και για αντάλλαγμα θα σε αφήσω να ζήσεις...
Και το καναρίνι "φαγώθηκε" να την εξυπηρετήσει και μετά "φαγώθηκε" στην κυριολεξία... Το καναρίνι τη ρώτησε "γιατί;" και εκείνη του απάντησε "είναι στη φύση μου...". Λογική απάντηση!
Αλλά αν απαντούσε "δεν ξέρω γιατί το έκανα..." τι θα σκεφτόταν το καναρίνι για τη γάτα;;;

Θα μπορούσε να ξαναρχίσει να πετάει;

Κι αυτή την πέτρα της εμπιστοσύνης με ποιό κριτήριο το πετάτε επάνω μου αγαπητές γάτες;
Πως κατάφερε τελικά να κελαηδήσει το καναρίνι την επόμενη νύχτα, μόνο η καρδούλα του το ξέρει...

Κι έτσι ήσυχα ήσυχα ξαναγυρνάω στα γαλλικά καφέ, στις μπουάτ που κανέναν δεν πρόδωσαν... Θα ρθεις μαζί μου ξανά άραγε;;;;

~504km βόρεια της Αθήνας...

Όταν κάτι αλλάζει εξωτερικά... Δε σημαίνει ότι άλλαξε!
Όταν κάτι ξεκινά... Δε σημαίνει ότι πρέπει να τελειώσει!
Όταν κάτι δε φαίνεται... Δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει!
Όταν κάποιος δε μιλά... Δε σημαίνει ότι δε νιώθει!

Όταν βεβαιωθώ ότι ακόμη ένας πιστεύει τα παραπάνω... Σημαίνει ότι θα είμαι ευτυχισμένος...

Wisdom 2

Έρχονται ώρες που στίβω το κεφάλι μου για να γράψω κάτι φυσιολογικό, ή τουλάχιστον αναγνώσιμο! Κάτι τέτοιες ώρες είναι που μου έρχονται στο κεφάλι όλα εκείνα τα παράλογα που αραδειάζω κατά καιρούς...

Όμως όταν δεν μπορείς να εντοπίσεις το διακόπτη που ανάβει τη λάμπα που χρειάζεσαι, ανάμεσα στο χάος των χιλιάδων, τι διαφορετικό μπορείς να κάνεις; Δεν μπορείς να έχεις και την απαίτηση της λογικής συμπεριφοράς.

Αυτό το δαιμόνιομε περιτριγυρίζει καιρούς! Πως μπορείς να αλλάξεις την ψυχρή εκτέλεση ενός προγράμματος, αν δεν έχεις πρόσβαση στον πηγαίο κώδικα;;;

Νιώθεις αδύναμος, αλλά πρέπει να είσαι ενεργό μέλος. Κι έπειτα τι σου φταίνε οι υπόλοιποι που ακούνε;

"Αν κάποτε κοιτάξεις πίσω φεύγοντας θα το θεωρήσω υπόσχεση... Αν πάλι δεν κοιτάξεις θα αισθανθώ προδομένος"

Μα πάλι, θα μου πεις (...και με το δίκιο σου...): "Εγώ τι μπορώ να κάνω για αυτό;"

Μα πάλι δεν έλαβα γνώση! Μα επιτέλους δηλαδή... Let it BE!!!

Make a wish... On the power of WISDOM...

"Wispering words of Wisdom... Let it BE..."
Beatles

Ο Chalil Gibran στα ¨Λόγια της Σοφίας¨ ανέφερε την ανάγκη της δημιουργίας με οποιοδήποτε κόστος...

Όμως δεν υπολόγισε το θέμα του χρόνου... Άλλωστε η φιλοσοφία δραστηριοποιείται πέρα από την ένοια του ¨χωροχρόνου¨. Φυσικά με τέτοια εισαγωγή θα σκεφτόταν κανείς ότι είμαι ψυχανώμαλος, όμως μια πρώτη εκτίμηση είναι σχεδόν πάντα εσφαλμένη.

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ήταν ένας παράλογος αστροφυσικός που σπούδαζε στη Λάρισα. Κάποτε λοιπόν στο τελευταίο έτος της αστροφυσικής, γνώρισε μια πληροφορικάρια που σπόύδαζε στη Ναύπακτο. Ήταν όλα τέλεια και οι δυο τους περνούσαν υπέροχα...

Κάποια στιγμή, λοιπόν, ενώ ο αστροφυσικός έπερνε πτυχίο, κατέβηκαν οι ¨αυτόματες καγκελόπορτες ασφαλείας¨ της άμυνας της πληροφορικού. Τα πάντα έγιναν πολύ γρήγορα... Ούτε που πρόλαβαν να γνωριστούν καλά καλά. Σε 48 μόλις ώρες ο αστροφυσικός θα γυρνούσε στη γεννέτειρά του τη Θεσσαλονίκη (η οποία παρεπιπτόντως είναι και πολύ όμορφη, σε αντίθεση με τις απόψεις των κολλημένων πρωτευουσιάνων). Τα πάντα γύρω από τον αστροφυσικό, αυτές τις τελευταίες στιγμές ήταν παγερά αδιάφορα... Το μυαλό του ήταν χαμένο (ναι λοιπόν αγαπητή αναγνώστρια... έχει και μυαλό...).

Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και ο τεχνοκράτης αστροφυσικός, έψαχνε στι ιδεατό πληκτρολόγιο της ζωής τους να βρει ένα καταραμένο "pause"... Μάταια όμως... Του έλειπε ένα κομμάτι από το παζλ... Ήταν χαμένο σε ένα μικρό καφέ ενός πύργου που λεγόταν "AME"... Ναι αμέ, έτσι λεγόταν... Και σε μια παριζιάνικη μπουάτ που σε ελεύθερη μεταφραση, είχε το όνομα "καβάτζα"... Ο χρόνος πάλευε να φτάσει στο τέλος, μα ο αστροφυσικός είχε τον τρόπο να τον σταματήσει. Τα είχε όλα συμφωνημένα με τα άστρα... Είχε μεγαλώσει τους κύκλους της γης και τις τροχιές των δορυφόρων.

Μα στο όλο σκηνικό υπήρχε μια έντονη απουσία, μια αφωνία, μια παύση... Η πληροφορικάρια, φερόταν σαν ψυχρός Η/Υ... Όποτε έβλεπε τα δύσκολα έκανε reset. Λειτουργούσε μόνο βάσει Προγραμματισμού. Στην ουσία πατούσε απλά στα πόδια της και δεν ονειροβατούσε, αλλά που να καταλάβει ένας αστροφυσικός... Αφού άλλωστε παλιότερα είχε φτάσει σε σημείο να απορρίψει πρόταση της NASA γιατί κάτι δεν του καθόταν καλά... Συνεπώς ήταν πλήρως ΠΑΡΑΛΟΓΟΣ σε αντίθεση με την πολυσύνθετη ΛΟΓΙΚΗ των Η/Υ...

Όμως κατι τους επιφύλασσε η μοίρα... Δεν θα τελείωνε έτσι άδοξα αυτό το θέμα...

Έτσι λοιπόν [..............]

(περιμένω τισ απόψεις σας για τη συνέχεια της φιλοσοφικής μας διατριβής...)

Waiting for Words of
Wisdom.........................................................