Τα Μπρος - Πίσω...

Και ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση ο χρόνος σταμάτησε να μετρά... Και βρέθηκα παθητικός ακροατής άγνωστων ακουσμάτων. Και οι μύγες έπαψαν να μπαίνουν στο σπίτι και να βουίζουν ενοχλητικά. Πλέον τίποτα δεν ενοχλεί όπως και τίποτα δεν είναι πια στη θέση του. Τίποτα δε μοιάζει με αυτό που είχαμε. Τίποτα.

Η βροχή μπορεί να σταμάτησε μα η σκέψη δε λέει να σταματήσει. Ο αέρας φυσάει πιο δυνατά κι εσύ απλά κρυώνεις. Οι ορθολογιστές πληροφορικάριοι κι οι ονειροπόλοι αστρονόμοι δεν είναι πια εδώ. Ένα κύμα μετανάστευσης χωρίς προορισμό κι εσύ ο παθητικός θεατής. Τραγούδια που έλεγες κλαψιάρικα, γεμίζουν λίστες.

Κι ο χρόνος ξαναρχίζει να μετρά με πιο γρήγορο ρυθμό, για μια δυο μέρες.. Ίσα ίσα για να προλάβεις να πεις δυο λέξεις. Μα τι να πρωτοπείς... "Σ' ευχαριστώ"; "Αντίο"; "Μη φεύγεις"; "Μείνε εδώ"; Και τι νόημα να έχει πια η παρουσία όταν η ουσία έχει κλειδωθεί στα σφραγισμένα μπαούλα της μνήμης; Και λοιπόν; Ποιός λες να ασχοληθεί μαζί μας.. Το ρολόι δε σταματά ακόμα κι αν βγάλεις τις μπαταρίες. Κι εσύ δε σκέφτεσαι.. Δε σκέφτεσαι τίποτα.. Ούτε γιορτές, ούτε ταξίδια, ούτε υποσχέσεις, ούτε σπουδάγματα, ούτε δουλειά, ούτε επιστήμες, νιώθεις ένα μυαλό σουρωτήρι να περνοδιαβαίνει σε ένα απέραντο κενό. Κι όταν τον καφέ τον πίνεις σκέτο, δεν μπορείς να τον κάνεις πιο πικρό.

Κι ήρθε η ώρα να φύγουμε.. Έλα μάζεψε τα παιχνίδια σου.. Μας περιμένουν.. Ποιοί; Οι νέοι μας δρόμοι.. Μπορεί να είναι παράλληλοι.. Μπορεί να είναι στην ίδια πολιτεία.. Μπορεί και σε διαφορετική.. Μα σίγουρα δεν θα είναι πια ο ένας δίπλα στον άλλο...

Καληνύχτα... Και καλή βάρδια...