Και τώρα πια...

Είδα και πάλι το Μηνά τον καστανά,
κατσούφη στην ίδια γωνιά, απ' το ρολόι δυο στενά
ήταν πρωί κι όλοι πηγαίναν στη δουλειά...

Ο Παντελής ο ρολογάς, ο παντοπώλης ο Θωμάς
και ο κυρ-Γιάννης ο ασπριντζής της γειτονιάς...

Πιο δίπλα ο οδηγός του τραμ
ξεδίψαγε μ'ένα ταμ-ταμ
κι ο Θανασάκης ο μικρός
λούστρος μεγάλος και τρανός...

Είδα τα πάντα και τώρα γύρισα πίσω,
κάτι με έφερε πίσω να σας θυμίσω
πως κάπου εκεί η ιστορία τελειώνει
κι είναι δική μας η γενιά που την παγώνει...

Και τωρα πια κάποιο δικό μας εγγόνι
που δε λερώνει ούτε δαγκώνει
σε μια γωνιά μονάχο του ρουφάει σκόνη...
Είναι η γωνιά που κάποτε ήταν του Μηνά του καστανά
που τώρα πια μπροστά της το τραμ δεν περνά...

Οι τοίχοι μαύροι
τους μουτζουρώσαν δυο "γαύροι"
ένα λευκό παντοπωλείο, μπροστά μου γκρεμίσαν
και τα ρολόγια τώρα πια σταματήσαν...

Κι εγώ κοιτάζω από ένα αρχαίο μπαλκόνι
το δικό σας το εγγόνι με τη σκόνη...
Αναρωτήθηκα ποιός να 'ναι άραγε αυτός
κι απάντησε ο Θανασάκης ο μικρός...

Αυτό το πράγμα εδώ τ' αφιερώνω
σ' όσους γνωρίζουν τι λέω
ή σ' όσους νιώσανε πόνο
κι απ' τη γενιά μου "μια μεγάλη συγνώμη"
εγώ σας έδωσα μονάχα μια γνώμη...